In een opgeruimde kamer voelt men zich ook opgeruimd. Ernst Freiherr von Feuchtersleben (1806-1849)

En dan was het afgelopen zondag ook nog es tijd om het museum te bezoeken.

Zoals je misschien weet, doen we dat vaker op de Dag des Heren. Zeker als het een beetje mooi weer is, zoals twee dagen terug. Dan wandelen we er heen – of nee, kuieren is meer het woord.

Er was een nieuwe kassajongen ontdekten we. Of het door hem kwam, weten we niet, maar het was er stervensdruk. De reguliere kluisjes, waar tassen en zo opgeborgen dienen te worden, waren allemaal bezet.

“Wacht maar, dan geef ik jullie een sleutel.” zei de kassajongen en overhandigde ons er één. Daarmee konden we één van de andere kluisjes, om de hoek van de kassa, openen.

Jammer genoeg bleek de sleutel niet te passen. We keerden dus terug naar de jongen met die medeling.

“O.” zei hij en keek geschrokken. “Wacht maar.” En hij gaf ons een andere. Vriendelijk bedankten we en gingen weer het hoekje om.

Dit keer hadden we geluk: de sleutel paste op een volgend deurtje dat eenvoudig ontsloot. Iemand bleek erachter een emmer en schoonmaakspullen te hebben opgeborgen. Brrrrs tas kon d’r niet meer bij.

“O.” zei de jongen even later. Hij keek bedenkelijk. “Wacht even.”

Hij opende de la en viste er een derde sleutel uit.

“Deze moet het doen.” zei hij, “Anders weet ik het ook niet meer.”

Hij keek er wanhopig bij. Aandoenlijk bijna.

We hoopten heel sterk dat het dit keer goed zou gaan. We wilden de jongen niet nog eens teleurstellen. Een beetje zenuwachtig gingen we terug en staken de sleutel in het slotje van de laatste kluis.

Hij paste. Het deurtje scharnierde open – en er verscheen een maagdelijk lege ruimte.

Een zucht van verlichting ontsnapte aan onze lippen.

[Met onbezorgd gemoed konden we de tentoontellingsruimte betreden. We passeerden de kassajongen die ons wat nerveus aan zag komen. Maar toen we glimlachend onze duimen opstaken ontspande zijn gezicht. Ook hij was van een zware last bevrijd, zagen we.]