In de grootste eenzaamheid wordt zelfs een nutteloze stem belangrijk. Een bloem op de puinhopen, een klaproos tussen al dat grauw. Clem Schouwenaars

“Geef jij alles op?” vroeg de rastaman aan de betoefte, die hij vermoedelijk vooral vanwege hun veronderstelde verbondenheid met ‘Broer’ aanduidde.

Die grinnikte alleen maar wat.

“Opgeven broer?” spotte hij. “De Belastingdienst krijgt alleen te weten wat ik wil dat ze van me weten.” Hij snoof. “Meer niet.” Waarna hij een kwalster de grond op rochelde. De rastaman bekeek het en grijnsde.

“Is het zo dat je ze ziet, broer?” vroeg hij. De betoefte trok zijn wenkbrauwen op.

“Hoe ik hun zie is niet belangrijk.” meende hij. “Hoe zij mij zien is waar het om gaat.”

De rastaman knikte korte knikjes.

“Je bent mijn held, broer.” zei hij. “Dat weet je. Zodra ik doekoes heb…” Hij tuitte zijn bakkes veelbelovend. De betoefte grijnsde even mee, maar trok al snel zijn lippen strak. Dan liet hij zijn tanden zien.

“Zodra jij doekoes hebt betaal je mij eerst terug.” zei hij. “Broer.”