De kiosk op het station was gesloten. Door het vensterglas heen zagen we dat er een nieuwe koffiemachine was geplaatst en dat het schermpje van de kassa nog aan stond.

“Misschien al wel een jaar,” zei ik misprijzend – tuk als ik ben om te wijzen op de nalatigheid van anderen, zodat de aandacht van de mijne wordt weggenomen. Lief reageerde niet: hij kent me.

Diens zwijgen voelde nochtans als een aanmoediging, waarop ik de andere reizigers breeduit op de hak dorst te nemen.

“Kijk daar,” keek ik, “die heeft zijn kapje op zijn kin,” en, over een vrouw met een kinderwagen: “Die is veel te vroeg met moederen begonnen.” Met elke verdere paskwil trok ik mezelf nog verder aan mijn haren uit de poel.

Lief zei pas wat toen de trein kwam voorgereden.

“Ben je klaar?” vroeg hij alleen.

Ik glunderde.

“Zeker,” knikte ik, “laat de dag nu maar beginnen.”