Een goed opgevoed kind is er eentje dat, in ruil voor de snoep die de gast voor hem heeft meegebracht, tijdig zegt dat hij in de porto geürineerd heeft. Pierre Perret
“Nee.” zei ze dus. “En ook geen raket. Dat zit ook op ’n stokje.” Ze pakte ’t kind bij de hand en trok ’t mee de menigte in. ’t Gesprek leek hiermee beëindigd — discussie was zinloos.
“Geen kind van mij loopt met ’n stokje in de mond over straat.” hoorde ik de moeder alleen nog zeggen. “Da’s zo ordinair!”
En met rechte rug verdween de vrouw met ’t kind aan de hand en aan ’n onzichtbare navelstreng tussen de andere mensen.
Some mothers don’t like “stokjes”.
{eiland3: nice to have you back!}