Je betrapt me in een ongemakkelijke situatie.

Brrrr vond het wel grappig als ik es iets met m’n haar deed – voor zolang het nog kan. Een kleurtje, dacht hij. Goed, vond ik, maar welk kleurtje?

Ik was al es pikzwart geweest en dat vond ik niet zo’n succes. Ik kreeg er zo’n bleke huid door. Eigenlijk wilde ik wel blond. Blonder. Maar dat stuitte op een bezwaar.

-“Jij bent ook al blond gekleurd.” zei ik. “Ik wil niet zo’n overduidelijk setje zijn. Je weet wel: zelfde haarkleur, zelfde kleren.” Maar dat vond Brrrr geen probleem.
-“Er zijn miljoenen kleuren blond.” vond hij. En zo is het maar net.

De verf hadden we vorige week al in huis gehaald, maar het leek ons geen goed idee om een aardbei te blonderen. Dus wachtten we tot gisteren.

Het was nog best spannend. Vooral toen de uiteindelijke kleur oranje bleek te zijn. Omdat we goede verf hadden gekocht, was dat er niet zo een-twee-drie uitgewassen.

-“Dan scheer ik je.” besloot Brrrr. Hij pakte de tondeuze en rrrr! rrrr! rrrr! daar ging mijn haar. Alleen korte stekeltjes zijn overgebleven. Het staat best stoer.

Zegt Brrrr.