Dodelijke blik en vergetenis van de ziel is de onwetendheid van ‘t universum.

De ogen intrigeerden me, zo blauw als heldere lucht die me dag deed verblijken. Stapte er op af met een vaart, snelheid en met een doelloze vooruitgang gaf ik extra gas.

Ik moest het weten, wie of wat, dat maakte niet uit. Daar was ik eindelijk, stond oog in oog bij de ogen van herkenning en klopte op de schouders van de vreemde.

“O hoi, kennen wij elkaar.” zei ik gauw.

“Nee, zou niet weten waarvan.” antwoordde de vreemde aarzelend.

Zag aan zijn blauwe kijkers dat hij me nauw observeerde voor enkele seconde en ik begon te aarzelen.

“Nee, zou niet weten waarvan. Sorry, denk toch echt dat je de verkeerde voor je hebt. Zeg je bent toch niet van de politie, want anders heb ik het niet gedaan. Je hebt toch geen bewijs!” antwoordde de man overrompelend.

De vreemde man was op zijn zachtst gezegd boos en keerde zijn rug naar me toe terwijl hij zijn taxi instapte.

“Nogmaals sorry!” riep ik terwijl de taxi wegreed. De glimpse uitzicht bleef over, terwijl de verbazing bleef knikken.