Vroeger vermaakten de mensen zich door met elkaar te communiceren. De dag door te nemen, zogezegd. Vandaag heeft de televisie die rol overgenomen. En daar is niks mis mee, totdat er een stroomstoring is of de programmering wordt gewijzigd. Zoals gisteren. Dan wordt de geestelijke armoede van (bijvoorbeeld) Mowl genadeloos blootgelegd.

Nadat we zesentwintig keer alle kanalen waren langsgegaan (een stuk of dertig – vroeger hadden we twee Nederlandse en drie Duitse zenders; en we moesten voor elke kanaalwisseling uit de stoel opstaan omdat er nog geen afstandsbediening was; nou ja, ì« was thuis de afstandsbediening) keken we elkaar aan. We moesten eraan geloven. Met gemengde gevoelens drukte ik op ‘4’.

Idols.

Hele volksstammen kijken ernaar. Dan zal er toch ook wel iets aan moeten zijn?

(Zal best – maar wij hebben het niet kunnen ontdekken. We hebben alsnog de dag doorgenomen.)