We leven een schizofrene tijd. Aan de ene kant is de wereld veranderd in een kerkhof, waar nog niet alle kadavers lijken te beseffen dat ze al dood zijn of binnenkort zullen gaan en op het zelfde moment komen we een nieuw tijdperk binnen en lentet het volop.

We zijn verhuisd – of dan toch, zo goed als. De eerste nachten in de nieuwe woning waren een openbaring, en dan heb ik het vooral over de ochtend. De grootste exuberantie lijkt tot zover de droge vloer van de natte ruimte. Waar de vorige verpachter enkel de huurpenningen incasseerde en het onderhoud van de beschikbaar gestelde ruimte van ondergeschikt belang meende waardoor de algemene humiditeit van het souterrain stilaan de leefbaarheidsgrens overschreed, kan ik nu – desgewenst – op blote voeten toiletteren.

De enige schimmel in ons huis zal, zo lijkt het, pas begin december blijken.

Als we dan nog niet dood zijn, natuurlijk.