Pandemonium

De middag weet wat de ochtend nooit kon vermoeden. Cousin Woodman

Zonder voice-over of meeslepende muziek had zich het kennelijke familiedrama voltrokken – voor onze ogen. Tot ze, gehaast iets mompelend, de verbinding had verbroken en de voltallige online-vergadering onwetend werd achtergelaten.

Daarna was het een tijd stil geweest, tot ik haar weer trof, ’s ochtends, bij de fietsen. Ze begon zich meteen te verontschuldigen.

“Mijn zoontje was naar huis gestuurd, omdat een klasgenootje corona had,” vertelde ze. “We moesten meteen met het hele gezin in quarantaine – en dat terwijl we eigenlijk op het punt hadden gestaan een paar dagen weg te gaan. Toen kwam mijn dochter nog thuis en die raakte helemaal gestrest bij het idee dat ze opnieuw getest moest worden. Dus je begrijpt dat het een pandemonium was bij ons thuis.”

Ik grinnikte.

“Nou, zo leuk was het niet,” protesteerde ze. Ik gebaarde afwerend.

“Nee,” zei ik, “een pandemonium. Tijdens de pandemie. Grappig.”

Ze kon er niet om lachen.

Standaard