Bouwkunst is de poëzie van stenen en kalk. Horace Greeley

Ik weet niet of ik zo ambigu overkwam als ik bedoelde.

“Mijn zoon heeft een nieuwe woning.” had E gejubeld. Ze glom er helemaal bij. “Gekocht!”

“Gefeliciteerd!” meende ik nog oprecht, waarmee ik E op haar praatstoel zette.

“Een mooie eengezinswoning” (Eigenlijk had ze het over een eensgezinswoning, maar dat terzijde.) “in een nieuwbouwwijk, niet te ver van het centrum, met vier slaapkamers – drie op de eerste verdieping, één op zolder – en een mooie grote woonkamer met veel glas en kunststof kozijnen, zodat alles lekker onderhoudsarm is.” Ze wachtte, meer om op adem te komen dan om mijn reactie af te wachten. “De garage biedt plaats aan twee auto’s. En de buurt is heel kindvriendelijk.” Ook dat nog, dacht ik.

Nu keek ze me wel verwachtingsvol aan, zodat ik wel moest reageren.

“O mooi.” petruste ik.

[Maar E nam me serieus en ging er nu pas echt goed voor zitten.]