 |
|
Er was er es een hele mooie tuin, in het westen, waar één keer per jaar een select groepje vogels een wedstrijd schoonzingen kwam houden.
Soms wezen de vogels de Vlaamse Gaai als winnaar aan, dan weer de Ierse Ekster of de Spaanse Mus. Elke vogel kwam zo wel es aan de beurt en iedereen was tevreden.
Nu wil het geval dat op een dag de buurman kwam te overlijden. De erfgenamen van de oude man openden de deuren van diens volière. Voorzichtig kozen de gevangen vogels één voor één de vrijheid.
“Kom bij ons!” tsjilpten de vogels uit de mooie tuin in het westen. Nou, daar waren de volière-vogels maar wat blij mee.
“Mogen wij dan ook mee doen met jullie zangwedstrijd?” vroegen de vogels, die tijdens hun gevangenschap maar al te goed hadden meegekregen wat voor een leuk feestje het altijd weer was.
“Tuurlijk!” snetterden de vogels uit de mooie tuin. “Hoe meer zielen, hoe meer vreugd.”
En dus mochten de vogels uit het oosten ook meezingen en meedingen.
De vogels uit het westen vonden het in het begin nog leuk. Die nieuwe vogels die zo hun best deden om mee te doen – het was bijna aandoenlijk.
Totdat de westvogels opeens ontdekten dat de oostvogels van heel andere liedjes hielden. En de oostvogels waren ook nog best wel veel in getal. De zangwedstrijd werd niet meer gewonnen door de Vlaamse Gaai, de Ierse Ekster of de Spaanse Mus.
Toen dat tot de westvogels begon door te dringen, gingen ze mopperen.
“Wat doen die oostvogels d’r eigenlijk bij?” vroeg er een.
“Ze stemmen alleen maar op mekaar.” vond een ander.
“Vroeger was het veel leuker.” besloot een derde.
“We kunnen d’r maar beter mee ophouden.” zei nummer vier.
En zo gingen ze maar door. En ze werden steeds chagrijniger.
Totdat een merel ineens zei: “Misschien moeten we anders gaan zingen.”
De andere oude vogels keken naar mekaar en verjoegen de merel uit de tuin.
[Ik had het misschien ook met minder woorden kunnen zeggen, maar dit vond ik wel een aardige manier om ervoor te pleiten dat we gewoon geen troep meer naar het Songfestival moeten sturen. Maar dat had je vast al wel begrepen. We zijn Finland niet.]
Wat een geweldige parabel over een actueel thema! Multatuli is er niets bij!
{Mowl: verloren illusies zijn gevonden waarheden.
Misschien waren de vogels vergeten dat het allemaal gewoon maar een spelletje was?
{Mowl: zoals een wijs man al eens stelde.}