Het tempo waarin iemand volwassen wordt loopt parallel met het aantal beschamende situaties die hij kan verwerken. Doug Engelbart

De man die het perron opliep kende ik van lang geleden. Ik had geen zin in zijn gezelschap. Soms gebeurt dat.

Ik zette me dan ook schrap toen hij me naderde. Stil nam ik me voor om niet weg te kijken, maar pas te groeten wanneer er van werkelijk oogcontact sprake zou zijn. Nog een paar meter scheidde ons van dat moment. Daar kwam ie. Nee, ik had echt geen zin in een gesprek met hem.

Zonder me een blik waardig te gunnen ging de man aan mij voorbij.

[Zeker vier keer passeerde hij me daarna nog. Hij ijsbeerde. Ik heb op het punt gestaan om hem op zijn schouder te tikken en te vragen of ie me soms niet meer kende. Maar ja, ik had geen zin in zijn gezelschap.]