Mijn leven is een aangenaam verpozen,
een ander krijgt de schillen en de dozen. Nico Scheepmaker

“Als je dit kaartje laat zien, krijg je een gratis frietje.” beloofde de jongen van de fietsenstalling. “In het restaurant.” vulde hij aan. “Alleen vandaag.”

“Zo.” zei ik. Ik bekeek het kaartje dat ik voor mijn stalling had gekregen – alsof ik daar iets op zou kunnen zien. “Dat is gaaf.” zei ik, “Gratis friet.”

De jongen lachte twinkelingen in zijn beide ogen.

“Ga maar gauw.” spoorde hij aan. “Straks is het op.”

Ik knikte, maar vergat het: ik had al gegeten en eigenlijk helemaal geen trek in patat. Dat kan. Pas toen ik de fiets weer ophaalde en de jongen terugzag, herinnerde ik me de aanbieding.

“En?” wilde hij weten. “Smaakte de friet?”

“Helemaal vergeten.” zei ik, terwijl ik hem het kaartje gaf. De jongen keek teleurgesteld.

“Verdorie.” zei hij. “Je bent de eerste.” Hij gooide het kaartje weg.

“Met alle andere klanten heb ik wèl kunnen lachen.” mompelde hij.