Zonder woorden zegt hij: “Pelgrim, neem op je staf en wandel; wees een staf. Profeet, neem het licht en schijn; wees een licht. De weg ligt voor je, het doel is de weg.”

Wat ik verder nog weet heb ik de consul in Quetta verteld.

Dat ik door de plotselinge regen werd doorweekt en met een aantal mensen in een oud huis ben gaan schuilen. Dat ik daar een warme drank aangereikt kreeg en dat vanaf dat moment alles vaag is.

In het officiële rapport van het consulaat werd beschreven hoe ik door een Nederlandse arts, die verbonden was aan een Afghaans vluchtelingenkamp, in alarmerende toestand werd ontdekt en meegenomen naar zijn ziekenhuis. De arts heeft mij verzorgd en het consulaat op de hoogte gesteld. Daar ontdekte men wie ik was. De consul zei later erg verbaasd te zijn, omdat ik al min of meer was ‘opgegeven’.

Ik had achttien maanden lang als spoorloos gegolden. In die tijd moet ik een tocht hebben gemaakt van tenminste achthonderd kilometer, van Lahore naar Quetta. Het is waarschijnlijk dat ik een grotere afstand heb afgelegd.

Toen ik gevonden werd was ik alleen. Niemand die voor me zorgde. Toch was het gezien mijn toestand – ik was buiten bewustzijn – ondenkbaar dat ik dit zelf had gedaan. Óf ik had geleefd van de lucht, óf mijn verzorger (of verzorgers) hadden zich, vlak voor de komst van de arts, uit de voeten gemaakt.

Ik vertelde de consul niet dat ik iets wat op een voortdurende droom leek had ervaren, waarin ik voor mijn gevoel onderweg was geweest naar iets wat het best als ‘Heilig’ omschreven kan worden. Het zou mijn verhaal alleen maar nog krankzinniger hebben gemaakt.

Ik ben nu alweer geruime tijd uit het ziekenhuis ontslagen en het consulaat heeft het dossier ‘Nabla’ gesloten. Ik ben een gezond en vrij burger en kan gaan en staan waar ik wil.

Maar daarmee is de zaak voor mij natuurlijk niet afgelopen.

De laatste paar nachten zie ik Mujib in mijn droom, samen met de andere gids. Ze staan voor me en wenken me: ik moet meekomen. Maar angst doet mijn voeten aan de grond kleven.

En dan, voor mijn ogen – zoals dat kan in dromen, verandert Mujib in een lantaarn en de gids in een wandelstaf. En ik hoor een stem, een stem van een man.

Zonder woorden zegt de man: “Pelgrim, neem op je staf en wandel; wees een staf. Profeet, neem het licht en schijn; wees een licht. De weg ligt voor je, het doel is de weg.”

‘Eens zal ik gaan.’ denk ik dan als ik wakker word. “Eens.”

Felix Nabla.