Wantrouw elke drijfveer tot schrijven, behalve de vreugde van het formuleren. Godfried Bomans
“Mag ik je wat vragen?” De jongen tegenover me — ik schatte hem op een jaar of twaalf — stopte met schrijven. Hij had de hele treinreis al geschreven.
Eerst las hij een stukje in een boek, dan pakte hij z’n rode pen en schreef wat in de linkerkantlijn. Rechts daarvan kwamen zinnen in zwart, blauw of groen. Ik vroeg me af wat ie deed.
Ineens wist ik het.
“Schrijf jij soms een script?” vroeg ik. De jongen knikte.
“Voor school.” zei hij. ‘Voor school.’ dacht ik, ‘Welja.’
“Welke school?” informeerde ik.
“De Vrije School.” zei de jongen.
[‘De Vrije School.’ dacht ik. Het leek me mooi twaalf te zijn. En op een Vrije School te zitten. En te schrijven. Nou ja — één van de drie is ook mooi.]
Ik zat op de strenge school. Daar mocht dat niet.
{Mowl: tucht en orde hebben je gevormd tot wie je nu bent.}
Ik heb van die collegae die op de vrije school hebben gezeten. Geweldige types, alleen zo dyslectisch als een blinde marmot.
{Mowl: een prettige jeugd wreekt zich uiteindelijk. En zo hoort het ook.}
Heb je deze jongen niet gevraagd of ie ook een leraar heeft die thuis een tochtig vogeltje heeft??
Dit was dé kans geweest haha
{Mowl: zit je nog steeds aan de morfine?}