Door haar blaadjes te plukken vergaar je de schoonheid van de bloem niet. Rabindranâth Tagore

Hij was altijd onaangepast geweest, de Poëet die op mijn schouder huilde. Waar de strijd tussen hem en de maatschappij meestal in remise werd beslecht, was hij nu langzaamaan zijn vechtlust kwijtgeraakt. Misschien dat hij daarom zomaar was verdwenen.

Hij was me voorbijgelopen, als we elkaar niet ineens hadden herkend. Aan zijn ogen zag ik het. Hij was mager geworden, maar toonde misschien wel beter dan ik me had voorgesteld — nou ja, minder slecht. Zeker gezien de omstandigheden.

“Ik ben compleet mislukt.” hoorde ik hem zeggen. Hij had verzaakt, vond hij, als vader, als vriend. Als sterveling. En daarom snikte hij.

“Onzin.” probeerde ik. “Ik heb je gemist. Hoe kun je mislukt zijn als er iemand is die je mist?” De Poëet haalde zijn hoofd van mijn schouder en glimlachte — vooral voor mij, kon ik niet helpen te denken.

Toen hij vertrok, wist ik dat ik hem nooit meer zou zien.