 |
|
“Van harte gefeliciteerd.” zei de man met de bril achter de balie van ’t ziekenhuis bij ’t bekijken van ’t verzekeringspasje van de dame. Ze glunderde.
“Ja,” beaamde ze, “Vandaag. Vijfenzestig.” De man met de bril tikte de geboortedatum over.
“’n Mooie leeftijd.” constateerde hij vlak.
“Ja.” zei de vrouw. Ze pauzeerde even voordat ze verder ging.
“Ik dacht: laat ik vandaag maar ’n nieuw ponsplaatje halen.”
[De man met de bril reageerde niet meer. Zwijgend wachtten de twee tot ’t plastic kaartje uit de machine werd geduwd. Woordloos overhandigde de man met de bril ’t aan de vrouw, die ’t aanpakte, met haar hoofd knikte en ’n beetje onhandig omdraaide. Dan liep ze zo ’t ziekenhuis uit, de rest van haar zesenzestigste levensjaar in.]
Ik dacht dat ponskaartjes al in de vorige eeuw waren afgeschaft.
{Mowl: die kartonnen gatenkaarten hebben de naam aan hun plastic opvolgers overgedragen.}
Het mooiste cadeautje geef je jezelf.
{Mowl: ’n nieuw plaatje, dus.}
Voor de rest was er niks mis met haar?
{Mowl: niet dat ik weet.}