Poesjes die achter hun eigen staart aanhollen doen aan mannen denken. Toon Verhoeven

“Wat ben je toch in dat kastje aan het rommelen!” vroeg collega I toen ik in een kastje aan het rommelen was, op zoek naar mijn mok.

“Ik ben op zoek naar mijn mok.” antwoordde ik daarom.

“Die met die poesjes?” veronderstelde ze.

“Mmm.” zei ik en rommelde intussen verder.

“Misschien is hij in de vaatwasser gezet?” opperde ze.

“Die heb ik net leeggehaald.” zei ik. Ik schoof nog eens wat kopjes opzij.

“Bah.” zei ik.

“Vervelend voor je.” zei I. Ik deed het deurtje dicht.

“Het idee alleen al dat er nou iemand anders met zijn lippen op mijn poesjes zit.” baalde ik. I zette een beker onder de koffiemachine en drukte op een knop. Het apparaat begon meteen te spugen. Toen had ze lang genoeg nagedacht.

“Beter dan andersom.” zei ze.

[Zoiets plats had ik van haar niet verwacht. Bij nader inzien valt ze dus best wel mee.]