Plofetie

onderweg

Niet in de afzondering zullen we onszelf ontdekken, maar onderweg, in de stad, in de menigte, als ding onder de dingen, als mens onder de mensen. Jean-Paul Sartre (1905-1980)

’t Was nu tijd om ook m’n toe­kom­sti­ge vriendje op te gaan biechten. Daar­voor moest ik terug in ’t ver­leden.

“”t Was op de ker­mis,” vertelde ik, “dat ik bij ’n waar­zeg­ster kwam. Zij had twee sta­pel­tjes enveloppen voor zich, waar ik d’r één van moest kiezen. Uit ’t sta­pel­tje dat ik had aangewezen mocht ik ’n omslag trekken. Die moest ik ’n kwartier bij me dragen, voor­dat ik ‘m mocht openen. Dan zou ik er ’n foto in aantreffen van m’n Grote Liefde.” Brrrr keek me verwachtingsvol aan.

“En?” vroeg ie.

“Nou,” voerde ik de spanning op, “ik heb ’n envelop gekozen en ben daar vijftien minuten mee over de kermis gelopen, zoals me was gezegd. Uit­ein­de­lijk heb ik ‘m geopend en trof d’r inderdaad ’n foto in aan.” Ik keek Brrrr aan. Hij had z’n wenkbrauwen ver­wach­tings­vol opgetrokken.

“‘Op die foto stond ’n Aziatische man.” onthulde ik. ’t Was niet wat Brrrr had gehoopt, zag ik.

[“Misschien komen je voorouders daar wel vandaan.” probeerde ik te troos­ten. Maar Brrrr schudde teleurgesteld z’n hoofd. “Toch kook je heerlijk Indo­ne­sisch.” zei ik nog.]

Standaard

3 gedachten over “Plofetie

Laat een reactie achter bij TeunReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.