Er zijn grenzen aan de conversatie die je met een papegaai kan voeren. Peter Ustinov

De man was klaarblijkelijk geïnteresseerd in mijn paraplu.

“Waar heeft u die vandaan?” wilde hij weten.

“Uit Scheveningen.” verklapte ik. “Maar dat is een oud verhaal.”

De man knikte en noodde daarmee tot ongebreidelde uitweiding.

“Ze piept af en toe tussen de blinddoek door, wanneer we reizen.” zei ik. De man keek meteen al vragend.

“Anders wordt ze wagenziek.” verklaarde ik. De man knikte. Hij begreep het.

“U zoudt misschien een valkenkapje kunnen proberen.” opperde hij. Ik keek eens naar de papegaaienkop van de paraplu.

“Daar heb ik nooit over nagedacht.” bekende ik. “Maar bedankt voor uw suggestie. Haar hoofdje is van de juiste omvang, dunkt me.”

De man glunderde. Dan had hij nog wat.

“Hoe weet u eigenlijk dat uw paraplu vrouwelijk is?” vroeg hij. Ik glimlachte.

“Dat is eenvoudig.” zei ik. “Zodra ze eenmaal geopend is, gaat ze nog slechts moeizaam toe.”

De man knikte. Hij begreep het.