’t Was maar ’n klein tikje. Te verwaarlozen haast.
Afijn. Ik was eten bij R. Pom eten. En speklapjes. En Surinaamse bami. R had voor m’n lievelingswijn gezorgd. De tafel was feestelijk gedekt, ’t licht gedempt. Ik begon te vertellen hoe ongelukkig ik me voelde. R stond op en pakte ’n paar schoenen die die net had gekocht.
“Mooi hè?” zeidie. “In de uitverkoop.” Ik keek ‘m zwijgend aan. “Wat?” zei R met de schoenen boven z’n schouders.
“Ik was met je aan ’t praten.” berispte ik ‘m. R knikte.
“Maar ik vind m’n schoenen leuker.” zeidie. Dan gaf ie me dat tikje. Op de arm. “Geintje!” riep ie daarbij. Ik reageerde niet. Niet meteen. R lachte. Dan drong de boodschap tot me door. Ik knikte.
“Je schoenen zijn veel leuker.” besloot ik. En lachte mee.
Snap geen zak van dit verhaal!!