Prelude

Sommige mensen weten zich kwetsbaar te maken achter een muur van openhartigheid. H. Drion

Sommige mensen weten zich kwetsbaar te maken achter een muur van openhartigheid. H. Drion

In de donkere kilte van de vroege ochtend klom ik de heuvel op, op weg naar het werk. De kwijnende nacht was stil – alleen het moeizame duwen van de trappers en de rondgaande banden over de straatstenen waren te horen.

In deze bezadigde sfeer drong bijna onmerkbaar de sirene van een ambulance binnen. Toen ik het besefte waren de tonen al voorbij gedopplerd. Ik keek om, maar het voertuig was al niet meer te zien.

Mijn gedachten kregen vrij spel. Ik fantaseerde over wie er met wat voor spoedeisende hulpvraag naar het ziekenhuis werd getransporteerd. En over de mensen die ongerust of niets vermoedend achter waren gebleven. Ik kreeg spontaan een brok in de keel.

[Maar het vocht in mijn ogen was slechts de ochtendnevel. Heus.]

Standaard

5 gedachten over “Prelude

  1. Possum schreef:

    I was really enjoying the
    beautiful prose, until the
    siren of an ambulance
    nearly “onmerkbaar”
    disturbed the silence.
    How is that possible ?

    {Mowl: ’t gaat dan ook om ’t woordje ‘bijna’. Ik had ook ‘sluipend’ kunnen gebruiken in plaats van ‘bijna onmerkbaar’.}

  2. Possum schreef:

    Where are those hills
    in Holland, apart from
    the Vaalserberg and
    the Saint Pietersberg ?

    {Mowl: dat zijn geen heuvels, dat zijn bergen. De rest, tenzij ’t vlak is, noemen we heuvels. Of heuvelachtig. Zonder verbeelding was Nederland nooit zo ver gekomen als, tja, als waar ’t nu is.}

Laat een reactie achter bij PossumReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.