Rozen verwelken – doornen niet. Willy Reichert

“Wat ben jij een mooi prinsesje.” zei ik tegen het meisje in het roze regenjasje dat ineens voor me stond. Ze knikte met lange halen en duwde haar duimen tegen elkaar.

“Mm-mm.” wist ze. “En mijn zusje ook.”

Als in een televisieshow zwaaide ze haar arm naar achteren om ruimte te maken voor de ster van de avond: een iets groter meisje in een evenzo roze gekleurd jasje.

“Kijk eens aan.” zei ik, akelig bewust dat ik nooit zo oud had willen klinken, “Nog zo’n mooi prinsesje.”

Het tweede meisje reageerde heel wat terughoudender dan het eerste — maar lang niet zo argwanend als de moeder die er achter liep. Met haar armen zwaaiend verzamelde ze de kinderen.

“Kom.” zei ze, me vilein aankijkend, “We gaan.”

Het zusje greep meteen haar hand, waar het meisje nog aarzelde. Als ze probeerde me te zwaaien, werd ze prompt meegetrokken.