Toen Brrrr en ik mekaar net kenden, fietsten we vaak samen. Dat doen we nog, maar daar gaat het nu even niet om.

Al trappend naast hem zong ik dan ‘Het Dorp’ van Wim Sonneveld voor hem. Wim Sonneveld is mijn held en dat lied zong ik met liefde voor mijn geliefde. Het was de mooiste versie van ‘La Montagne’ die ik kende – naast die uitvoering van Sonneveld dan. Het lied werd zo een beetje ons lied.

De jaren verstreken en we bleven fietsen. Naast mijn Dorp waagden zich ook anderen aan hun uitvoering van het nummer. De laatste die ik me herinner is die van De Vliegende Panters. En zowel voor hun Dorp als alle anderen gold zo’n beetje hetzelfde: knap, mooi, goed gedaan – maar het ontroerde me niet.

Gisterenavond keken we naar Vrijdag Prinsjesnacht van en met Joost Prinsen. Ik zal nu niet uitweiden over dat programma, behalve dat het nu te laat is om te gaan bekijken (behalve op internet dan, als je opschiet). Wij bleven er in elk geval voor thuis.

Eefke den Held bijgestaan door Alexandra Alphenaar en Lidwien Lidwien Meeùs (alias de Prinsesjes) zongen de zoveelste versie van Het Dorp. Ook dit was weer knap, mooi en goed gedaan – en meer.

Haren gingen overend staan, tranen verzamelden zich achter de ogen, een brok kwam in de keel. Zó mooi! Zó treffend! Zó roerend!

Toen het lied gedaan was waren we even stil.

[Soms is het jammer dat een programma doorgaat. Je hebt tijd nodig om de emoties te verwerken. Ik sloot mijn ogen en zat weer op de fiets.]