 |
|
Natuurlijk, de vraag had ik mezelf ook vaker gesteld — zelfs hier, in het openbaar. Maar toen Broer, op Tweede Kerstdag alweer, informeerde naar mijn nut in het huiselijke leven, moest ik hem het antwoord schuldig blijven. Hij probeerde me nog te helpen.
“Je zult toch wel iets doen?” veronderstelde hij. “Schoonmaken, stofzuigen, iets?”
Ik bleef hem alleen maar glazig aanstaren en kwam met niks. En sindsdien voelde ik me, zeg maar, in gebreke. Incompleet. Mismaakt.
En zo strompelde ik het nieuwe jaar in. In misère.
[Tot vandaag de koffiemachine me vertelde schoongemaakt te willen worden door mij. Dat is dus wat ik doe, dacht ik nog en voelde m’n leven weer ouderwets volmaakt worden. Zie je wel dat ik best wel ergens toe deug. In huis dan.]
ik ben trots op je, dit heb je maar mooi even gedaan!
{Mowl: ja, goed hè!}
Heerlijk toch die zelfdenkende electronica… Gelukkig zit het niet overal op… Een koelkast die spontaan aangeeft dat ie schoongemaakt wil worden zou wat mij betreft erg stressverhogend zijn… 😉 Vandaag was ik de was aan het doen, toen ik dacht dat ik feitelijk heel erg weinig deed aan de was. Ik stop het in de machine dat klopt. Mijn moeder 35 jaar geleden die deed de was, met haar electrische klopper, kookring en wringer. En toch loop ik altijd te klagen over het doen van het huishouden…
{Mowl: om van het eten bereiden maar te zwijgen.}
Doe je echt zo weinig? In het huishouden dan. Moet Brrrr alles doen of hebben jullie een poets?
{Mowl: mijn schoonmoeder komt regelmatig het huis schoonmaken. De rest doet Brrrr. Dan blijft er ook niet veel over voor mij, vind je wel?}
Using your brains can be hard work too.
{Mowl: daarom ben ik steeds zo moe.}
Sommige mensen blijven eeuwig student.
{Mowl: of gewoon verwend.}