Kabouters denken dat ze niet bestaan. Toon Verhoeven

Alle kinderen droegen er rode puntmutsen en maakten kleurrijke tekeningen aan een kraampje in de Steile Tuin: de Kabouterweek was weer begonnen.

Een jongen kleurde een tekening met bijna zijn tong uit de mond.

“Vind je het een beetje leuk, jongen?” fleemde de vrouw die zijn moeder zou kunnen zijn. Ze streek de jongen door zijn haren. De aai werd gedoogd, maar verder zweeg de jongen sardonisch en kleurde hij onverstoorbaar verder. Wel pakte hij een ander potlood.

“Mooi.” zei de nabije man die zijn vader zou kunnen zijn. “Dan kunnen wij gaan.” Nog even keken de mensen die zijn ouders zouden kunnen zijn naar de jongen. Dan draaiden ze zich om en liepen weg. Bij de uitgang van de tuin keken de vrouw nog één keer om.

[De jongen deed dat niet en nam geen afscheid. Hij was met belangrijkere zaken bezig.]