QR

Hij draaide het velletje papier zo omstandig rond, dat ik hem er wel naar moest vragen. Voordat hij antwoordde keek hij me aan, zoals Simon Carmiggelt dat zou hebben gedaan: met droeve, walomgeven ogen.

“Ach meneer,” sleurde hij – en ik herkende de stem van de Kronkels -, “ik ben ten einde raad. Kunt u mij vertellen wat ik hiermee moet?”

Ik wierp een korte blik op het blaadje.

“Dat is een QR-code,” zag ik, “daarmee kunt u op café gaan.”

Gelaten bekeek hij het geschrift. Hij schudde zijn hoofd.

“Maar kijk,” zei hij, “hier bij de instructies. Daar staat: Print dit coronabewijs op A4. Hoe moet ik dat nou doen?”

Hier was dan het Droste-dilemma geboren.

“U heeft het al gedaan,” zei ik, “of door iemand laten doen. Het is goed zo.”

De man stak het drukwerk bij zich.

“Het is goed zo,” mompelde hij me na zonder al teveel fiducie.

Standaard