Geluk is een vrucht die niet wordt geplukt waar ze werd gezaaid. Jan Vercammen

De dag noodde al niet tot enige petulantie, waarbij het op het lichtst nog schemerde. Een apocalyps was verkondigd. Het was niet moeilijk voor te stellen.

In de trein was het vooreerst nog licht en droog. De oudere dame aan het raam bezag alleen de lage luchten en dreigende wolken boven het doorsneden landschap. Als ze zuchtte, dan liet ze dat niet blijken.

Een jongere vrouw, die haar dochter kon zijn, zat tegenover haar. Ze keek op de telefoon in haar handpalm. Ze glimlachte.

“Kijk eens,” zei ze, terwijl ze het schermpje voor de oudere dame hield, “Dit is zo leuk!”

De oudere dame draaide haar hoofd en bekeek wat haar werd getoond. Ze trok haar mondhoeken omhoog.

“Ja,” knikte ze, “heel leuk.” Daarna keerde ze weer naar waar ze was.

De jongere vrouw zuchtte wel, terwijl ze het apparaat terugnam, luid en duidelijk.

De oudere dame sloot haar ogen.