Zodra de mens iets heeft aangeraakt of door technische middelen in staat is het aan te raken, verliest hij er zijn eerbied voor. Misschien is het daarom dat hij, bij wijze van contrast, de voorstelling nodig heeft van een onbereikbare God die zelfs zijn eigen moeder niet geschonden heeft. Paul de Wispelaere

Twee gitzwarte mannen met koffers in de handen tuurden naar het informatiebord dat was afgeplakt en dus niet informeerde. Naast hen stond een trein geparkeerd met uitnodigend geopende deuren. De mannen keken om zich heen. Een langskomende conducteur werd aangesproken.

“Neemt u me niet kwalijk, meneer.” zei de ene man op een toon die aan Mehmet Pamuk deed denken, “Kunt u ons misschien vertellen of deze trein naar Schiphol gaat?” De conducteur nam de tijd om zijn handcomputer te pakken. Ondertussen klonk er een fluitsignaal en sloten de deuren.

“Inderdaad.” zei de conducteur uiteindelijk. Hij klikte zijn computer dicht en stopte hem weg. “Deze gaat naar Schiphol.”

De trein zette zich in beweging. De ene man knikte.

“Hartelijk dank voor uw behulpzaamheid.” zei hij. De andere man draaide zich om en staarde naar de wegrijdende trein.

[De conducteur tikte aan zijn pet en ging door naar waar hij heen moest.]