Zonder tegenwind stijgt geen vlieger op. Marijke Lingsma

“Hoi Lukas.” zei de vrouw toen ze in de trein tegenover een man ging zitten. De man die dus wel Lukas moest heten reageerde nauwelijks. Hij bromde iets. Ondertussen las hij verder in zijn opengeslagen krant. De vrouw ging tegenover hem zitten en rommelde wat met haar rode jas. Na een fluitsignaal sloten de deuren en herbegon de immer schommelende rit.

“Wat een dag, gisteren, hè?” probeerde de vrouw een gesprek te beginnen, maar ditmaal reageerde de man helemaal niet – er kon zelfs geen brommetje van af. Wel sloeg hij, net iets te hard, een bladzijde om van zijn krant. Het weerhield de vrouw er niet van om nog een poging te wagen.

“We zeggen allemaal wel eens wat.” zei ze. Dan legde ze haar handen op zijn knieën.

“Ik vergeef het je.” zei ze.

[Onmiddellijk schoot de krant voor het gezicht van de man. Hij zweeg als een muur.]