Normaal gesproken pak ik ’s ochtends een stukje toiletpapier en ruim het muisje op dat die nacht voor het bed of in het trappenhuis is neergelegd. Vanmorgen moest ik een doosje pakken voor een massabegrafenis.

Tien.

Echt waar, tien muizenlijkjes heb ik kunnen vergaren. Op het gevaar af dat dit weblog een poezenlog word waar door hondenmensen niet meer naar om wordt gekeken, kan ik deze slachtpartij toch niet onvermeld laten.

Het begon gisterenavond al toen Miesje twee muisjes op de trap neerlegde. Pim snelde naar boven om – zo dachten wij – zich tegoed te doen aan de verse kadavers. Maar toen ik even later de trap opliep, trapte ik op een dood dier. Sorry.

En vanmorgen lagen d’r nog es acht om het bed. Of liever: zeven. Eentje was wel aangevreten. Maar het totaal wordt daarmee toch gebracht op tien.

Tien!

[Het is in deze tijd altijd spannend om ’s ochtends op te staan. De muizen worden niet op vaste plekken neergelegd. Dus in de donkerte van de ochtend kan het maar zo zijn dat je iets pluizigs tussen je tenen voelt. Pluizig en dood.]