Ringen

Het is het antwoord niet dat verlicht, maar de vraag. Eugène Ionesco

Met wat gedraai haalde de lijkbezorger voorzichtig de ringen van de vingers van Lenie – of althans, het lichaam dat ze vroeger was geweest. Daarna plaatste hij de bloemen opzij en pakte de deksel, die even opzij tegen de muur wachtte. Samen legden wij die op de kist.

We kregen ieder een schroef met een houten kop om in de voorgeboorde gaten te draaien.

Een dode ziet er nooit zo uit als bij leven, meende ik, terwijl ik de bout vastzette, denkend aan de wasachtige figuur die ik net had helpen toedekken. Het moet de ziel zijn of de geest die een mens maakt die hij is. Maar wat is dat ongrijpbare iets dan? Ik had nog zoveel te leren.

Ze had zo graag honderd willen worden, herinnerde ik me, en hoorde haar weer voluit lachen.

Zolang ik dat blijf horen, wist ik ineens, wordt ze honderd en nog veel ouder.

Standaard