‘De Zuiderzeebalade’ klonk door de straat. Een draaiorgel voorzag het winkelend publiek van achtergrondmuziek.

Nou ja, achtergrondmuziek – persoonlijk vind ik de klanken van zo’n orgel vrij opdringerig. Als we dan toch geen stilte meer kunnen verdragen, prefereer ik persoonlijk de zachte muzak die uit kleine luidsprekertjes komt boven deze niet-te-vermijden o-wat-is-dit-toch-gezellig tonen. En wat nou, draaiorgel. De term wekt de suggestie dat er nog ouderwets met de hand aan het wiel wordt gedraaid – maar het is een benzinemotortje dat voor de voortstuwing van het ding zorgdraagt. Het volume van het rijdende muziekinstrument moet worden opgeschroefd, zodat je de motor niet hoort. Nee, mij doe je er geen plezier mee, met zo’n draaiorgel. Maar ik ben misschien dan ook wel een zuurpruimpje.

Dit keer was het anders. Midden in de zin “Waar je altijd horen kon: ‘We gaan aan boord!'” stopte de herrie.

Ineens was het stil.

De wind blies door de straat. Voetstappen klonken op de stenen. Ik zweer dat ik een vogel hoorde fluiten. Onwillekeurig draaiden de mensen hun hoofden naar het draaiorgel. Zo’n ding heeft ook maar een beperkte levensduur. Het zou toch niet kapot zijn?

Nee, niets daarvan. De draaiorgelman had een knop omgedraaid en zijn instrument even uitgezet.

Zijn telefoon was gegaan.

[Het was een verademing. Weet iemand het telefoonnummer van de orgelman? Dan kunnen we hem telkens bellen wanneer ie zijn motortje weer aanzet.]