 |
|
Geld halen uit een automaat is, zo schat ik in, van alle privé-aangelegenheden de meest publieke.
Dat de vrouw die voor mij stond haar best deed om al haar handelingen verborgen te houden, kon ik dan ook billijken. Haar dochter, die aan de elleboog van de vrouw hing, observeerde de geldautomaat met zichtbaar ontzag.
Toen de vrouw klaar was, draaide ze zich om en glimlachte naar mij.
“Heet hè.” was de groet van de dag. Ik knikte.
Toen ze opzij ging en ik mijn pasje in de machine liet glijden hoorde ik de dochter tegen haar moeder zeggen: “Laten we naar een andere automaat gaan. Misschien zit daar wel geld in.”
[Ik deed of ik niks gehoord had. De vrouw deed of het meisje niks gezegd had. Soms is negeren respecteren.]
Aah, gelukkig. Ik dacht even dat je stukje over Marco Borsato ging.
{Mowl: nee. Misschien dat de moeder wel een fan is. Je weet het niet.}
Die vrouw had wel door dat je iets geheim moest houden, maar wat ook al weer.
Aan de andere kant, misschien kun je via de dochter nog wat andere publieke geheimen ontfutselen.
{Mowl: te laat. Ze zijn uit mijn leven verdwenen.}
Wat helemaal schaamtelijk is, is aan de kassa staan met een afgeladen volle boodschappenkar, twee slaperige zeurende ukkepukken en dan tot de constatatie komen dat je geen geld genoeg op je rekening staan hebt.Terwijl je net nog met een grote gèste aan de cassière vraagt om 100 euro van je rekening te geven.
{Mowl: een moment om de aarde te smeken zich te openen en je te verzwelgen.}
Je neemt me de woorden uit de mond …. of liever van het toetsenbord
{Mowl: het is een vorm van herkenning.}
‘Aan het einde van mijn geld, houd ik altijd een stukje maand over’, schreef Loesje ooit toepasselijk.
{Mowl: Loesje – recht naar zee.}
Als jij doet alsof je er geen stukje over geschreven hebt, doe ik alsof ik het niet gelezen heb.
{Mowl: het spijt me, maar dat kan ik niet. Jij wel?}