’s Lands wijs

nederland

Tot homines, tot sentinæ

Gisteren zagen we een Italiaanse film uit het jaar dat ik daar in het kader van een jongerenuitwisseling verbleef. En toen, kijkende naar Marcello Mastroianni, dacht ik aan chips. Ik leg het uit.

Ik was ondergebracht bij een Italiaanse schoenmaker en zijn gezin. Niemand sprak een woord Engels, met als gevolg dat ik na een weekje al een aardig mondje Italiaans wist te brabbelen. Overigens was niemand een vreemde taal machtig – ook de lerares Engels van de plaatselijke school niet. Maar zij was jong en mooi – waar had je dan nog talenkennis voor nodig? Maar goed, ik dwaal af.

De eerste avond van mijn aanwezigheid in het schoenmakersgezin was een feestelijke gebeurtenis. De moeder had de hele dag in de keuken gestaan om de lekkerste maaltijden te bereiden. De geur in het huis was op zich al voldoende om op slag verliefd te worden op het land, zijn volk en het eten. Watertandend schoof ik aan aan de tafel, waar diverse soorten pasta’s, ossobuco en nog tal van lekkernijen dampend stonden te wachten.

Maar al dat lekkers was niet goed genoeg voor mij, hun belangrijke buitenlandse gast. Met een glunderend gezicht werd een soepbord voor mijn neus gezet en terwijl iedereen me stralend aankeek, werd een zak chips uit de kast gehaald, geopend en enigzins triomfantelijk op het bord geleegd. De mama legde de zak weg en ging met glinsterende ogen zitten.

Zo. Buon apetito!

Terwijl de familie zich tegoed deed aan de lokale lekkernijen, besefte ik dat men waarschijnlijk bedacht had dat Nederland een land van aardappeleters is. Van Gogh en zo, niet waar? En, och, zo’n eerste avond mocht ik misschien heimwee krijgen. Vandaar dat – speciaal voor mij – een zak chips was gekocht, dat ik nu, als avondeten, op mijn bordje had geserveerd gekregen.

Trots keek men mij aan – al meen ik ook wat van onbegrip te bespeuren over de smakeloosheid van zulk een maaltijd. Maar ja, aardappels was nu eenmaal in hun ogen wat Nederlanders eten. En als die Nederlanders dat nu willen?

Ik wilde niemand voor het hoofd stoten en at dapper door en knikte vriendelijk. De geurende schalen om mij heen werden leger en leger. De lucht van ossobuco vermengde zich met de smaak van een handje aardappelchips. Ach, er waren ergere dingen.

[Dus daar denk ik nu aan, wanneer ik een film zie met Marcello Mastroianni. Chips. Uiteindelijk is alles te verklaren.]

Standaard

3 gedachten over “’s Lands wijs

  1. Haha, wat een prachtig verhaal. Als je ooit buitenlandse gasten krijgt en jij (of lees: Brrrr) echt geen zin heeft om te koken, zou je ze eens chips kunnen proberen te geven!

    {Mowl: en ze een verkeerde indruk van ons land meegeven? Dacht het niet.}

  2. linette schreef:

    Wat is het toch fijn om vrienden te hebben waarvoor goed en lekker eten net zo belangrijk is als voor mij! Maar hoe kom je in godsnaam in die nachtmerrie terecht? Ik gok voor mezelf op vanavond!!!!! Maar dan anders!!!!!

    {Mowl: ach, nachtmerrie – het was curieus. Gelukkig moest ik de rest van de tijd eten wat de pot schaft.}

Laat een reactie achter bij TwotoneReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.