“Je moet tegenwoordig ook uitkijken met de Chinezen,” zei de blonde vrouw terwijl ze wachtte tot ze was bij het afhaalloket.

“Hoezo dat?” vroeg de jongen.

“Ze zijn gevoelig geworden,” verklaarde de vrouw, “je mag geen sambal-bij meer tegen ze zeggen.”

Het was haar beurt en ze deed haar bestelling. Bij de saté stak ze drie vinger omhoog.

“Drie porties,” zei ze en wees naar de vingers, “kijk: een-twee-drie. Drie.”

“Je moet zo uitkijken met wat je zegt, tegenwoordig,” draaide ze daarna naar de jongen, “voor je het weet is er weer iemand beledigd. Iedereen is zo gevoelig, vandaag de dag. Lastig hoor.”

“Dat maakt negenendertig vijftig,” zei het meisje van de kassa. De vrouw gaf twee briefjes van twintig.

“Hou maar,” zei ze toen het meisje vijftig cent wilde teruggeven, “dat is voor de sambal bij.”

Ze sloeg een hand voor haar mond.

“Zei ik het toch,” giechelde ze.