 |
|
“Je houdt het toch wel aardig?” vroeg de tandarts nadat ik hem had verteld wat ik van plan was te doen met de foto’s die zijn assistente op mijn verzoek van me had gemaakt.
Ik dacht aan de twee injecties die ik had gehad. Ik zag de boor in zijn ene en de haak in zijn andere hand. En ik besefte dat ik naar alle waarschijnlijkheid nog vaker in zijn stoel zou liggen.
Ik knikte zo heftig als het slangetje in de mond en de klem om mijn tanden toeliet en maakte er wat onverstaanbare geluiden bij in de hoop dat ie dat als een bevestiging zou opvatten.
Waarschijnlijk is dat overgekomen. Pijnloos en gerestaureerd verliet ik zijn praktijk.
[Dat mijn tandarts de beste van de wereld is, behoeft dan ook geen betoog. En zijn assistente assisteert zoals geen andere assistente assisteren kan. En ze maakt ook nog es foto’s als je dat wilt.]
Dus het is je toch gelukt om -zoals je laatst aankondige- de assistente een foto te laten maken? Indrukwekkend hoor!
{Mowl: zelfs de tandarts heeft een foto gemaakt. En volgens hem was er niks verkeerds op te zien.}
Ik wil niet moeilijk doen hoor, maar ik heb al de beste tandarts van de wereld. Dus die kan jij onmogelijk hebben. Dat moet tweede beste worden. Kan je dat even aanpassen in je tekst?
😉
{Mowl: je hebt onbestreden de beste van Vlaanderen. Van België misschien. Maar de wereld behoort mijn moelsmid toe.}
En de assistente maakt zelfs foto’s of was Brrrr mee?
{Mowl: ik durf best alleen naar de man, hoor.}
Je zat in een moeilijke onderhandelingspositie.
{Mowl: ik kon geen kant uit.}