Ik heb het nog helemaal niet gehad over de actie voor Azië.

Het is natuurlijk mooi dat er honderdentwaalf miljoen euro is opgehaald voor de slachtoffers van de Kerst-tsunami. Wat zeg ik: het is fantastisch. Al moet ik, denk ik, die mensen gelijk geven die het over een hype hebben.

Eergisteren hebben we ons verdrongen om maar zoveel mogelijk geld toe te zeggen en de nationale fondsenwerving tot een recordhoogte op te stuwen. Je zou bijna kunnen spreken over een nationale gekte die zorgvuldig door de media werd gecultiveerd en gestimuleerd. Diezelfde media die de verdeeldheid in ons land hebben uitvergroot en daarmee de angst voor elkaar.

Het zij ze op dit moment vergeven.

Ik kan je zeggen dat ik de hele avond met vochtige ogen heb gekeken hoe dit verdeelde volk opeens weer samentrok. Niet omdat ik zo trots ben op ‘ons’. Maar omdat ik zo’n hekel heb aan ‘wij’ en ‘zij’.

Wel jammer dat, hoe je het ook beschouwd, de mensen zo makkelijk te manipuleren zijn. Maar ja — dat is oud nieuws. Ik doe d’r zelf net zo makkelijk aan mee. Niets menselijks is mij vreemd.

[Niet dat ik de illusie heb dat zo’n saamhorigheidsgevoel beklijft. Ik weet wel beter. Maar voor dat avondje dat het duurde vond ik het elke cent dat het gekost heeft waard. Benieuwd wanneer de volgende ramp zich aandient.]