[Vooraf: ik ben soms nogal een betuttelend mannetje. Gooi je een zak patat op straat of rijd je met een motor door een winkelgebied, heb je je walkman te hard aan of houd je je in het algemeen niet aan de geldende omgangsnormen - dan kun jij mij d'r wat van horen zeggen. Dat dit voor sommige mensen errug irritant is, heb ik gemerkt: soms wilden aangesprokenen me zelfs te lijf gaan. Nou vraag ik je!
Maar soms keert dit opgeheven vingertje zich ook tegen mij. Een verhaal uit de oude doos.]

Vorig jaar (of was het al weer eerder?) liep ik door Zevenaar. Net als de overige voetgangers op het voetpad, het rijdende verkeer – daarvoor was de weg.

Een eindje verderop zag ik een jochie van een jaar of zes, op het voetpad, op de fiets, op me af rijden.

Dit was een daad waarbij aktie noodzakelijk was.

Ik stelde me breed op, zodat het jongetje onmogelijk langs me heen kon rijden. Toen hij, noodgedwongen, moest afstappen, snauwde ik hem toe: “Fietsers horen niet op het voetpad!”

Het jongetje werd bleek, kreeg hele grote ogen waarachter ik een zee van tranen vermoedde en zei met benepen stem: “Het spijt me heel erg, meneer, maar mijn moeder zegt dat ik op de stoep moet fietsen. Ze vind de weg te gevaarlijk voor mij.”

Op dat moment raasde een vrachtwagen voorbij.

Ik voelde mijn hals dichtgeknepen worden en mijn hoofd werd rood. Terwijl ik me uit de voeten maakte, prevelde ik iets in de trant van “Nou, vooruit, voor deze keer dan.”

Als de aarde zich op dat moment had geopend, had ik me er met graagte en schaamte ingeworpen.