 |
|
Doodstil hing het spinnetje aan een ragfijn spinsel.
Geen idee waar het vandaan kwam of hoelang het er al hing. Al een tijdje, dat was zeker. En al die tijd volstrekt bewegingsloos.
‘Die is naar zijn Schepper toe.’ besloot ik. Die conclusie maakte de weg vrij om een fotootje van het kadavertje te maken. Bij een levend spinnetje zou ik zoiets niet doen. Levende spinnetjes zijn levensgevaarlijk, dat weet een kind.
Dus klom ik op een krukje, stelde scherp en knipte af. Op dat moment rekte het monster zijn poten uit. In mijn richting, wat ik je zweer.
“Hoewaa!” riep ik en sprong, nee struikelde van het krukje af. Snel verschool ik me achter een deur.
[Schijnbaar onaangedaan keek ik door een ruitje naar het achtpotige onding. Als dood hing het aan zijn touwtje. Bijna onschuldig. Gelukkig wist ik beter. Ik zal op mijn hoede zijn, de komende tijd.]
Riem. Vrouwen dragen een ceintuur. Jullie kledingbargoens moet nog behoorlijk bijgeschaafd worden. (Deze reactie op het logje AMB 2007 kwam op wonderlijke wijze onder het verkeerde stukje terecht. Vreemd.)
{Mowl: wat denk je ook? Mij taalkundig terechtwijzen!}
Hoe houd je het vol met zo’n monster in je huis?
{Mowl: je hebt het over het spinnetje, toch?}
Ik zou maar uitkijken René! Dat zijn van die hele vervaarlijke spinnen. ‘s Nachts worden ze groter en groter, net als de schaduwen en dan komen ze naast je bed staan en kijken naar jou. Vooral naar je open mond en terwijl jij weer één of ander regenwoud omlegt, kruipen zij in je mond.
Echt waar! 🙂
{Mowl: lach d’r maar om.}
En, heeft Brrrr ingegrepen? Of sta je nog steeds achter die deur?
{Mowl: het spinnetje is op wonderlijke wijze verdwenen.}