Sebastiaan

Kijk met je oren. William Shakespeare

Kijk met je oren. William Shakespeare

“Ik hoor stemmen.” zei de man. “In mijn hoofd. Ik maak me zorgen.”

“Dat snap ik.” zei ik. “Dat lijkt me ook…” – ik zocht naar woorden – “Heel verwarrend, denk ik.” De man schudde van nee.

“Nee nee,” zei hij dan ook, “Het is Sebastiaan waar ik me zorgen om maak.”

“Sebastiaan?” Ik keek de man vragend aan.

“Ja.” zei hij. “Sebastiaan. Dat is één van mijn stemmen.” Hij boog zich voorover. “Ik ben bang dat het niet zo goed met hem gaat.” Het klonk ernstig. Zo keek hij ook. Dan snoof hij kort en ging weer rechtop zitten, met zijn armen over elkaar, zijn ogen even iets vergroot.

“O?” zei ik. “Hoe weet je dat?”

De man tikte aan een oor.

“Zoiets hoor je.” zei hij.

[Ik knikte. Maar natuurlijk. Soms sta ik versteld van mijn eigen onnozelheid.]

Standaard

6 gedachten over “Sebastiaan

  1. Martine van Wijk schreef:

    Wat prachtig. Dit mens, die zijn stemmen een eigen plek heeft gegeven. Ze zo totaal heeft geaccepteerd dat hij zich zorgen maakt om een deel van zijn persoonlijkheid dat niet goed klinkt. Ik vind het ontroerend. In alle eenvoud.
    Mooi.

  2. Dit stukje doet me denken aan een Engelse dame met Multiple Personality Disorder. Er was eens een documantaire over haar op tv en ze is destijds bij Jensen geweest. Behalve dat ik het erg interessant vond heeft veel indruk op me gemaakt.

    {Mowl: jij kijkt Jensen?}

  3. Jaartal Weblog schreef:

    Ai, stel je voor dat je zo ongelukkig bent dat je dit soort zaken overkomen, akelig! Mooi getroffen in dit stukkie meneer R.G.

    {Mowl: ik neig nederig m’n hoofd.}

Laat een reactie achter bij peerReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.