Vroeger (opa spreekt) kwam ik jaarlijks in Londen. Eén van de dingen die ik dan deed, was het beluisteren van de popmuziek. Als ik dan terug in Nederland was, wist ik ruim een half jaar voor de rest van de bevolking wat de hits zouden worden. (Luister: er was nog geen kabeltelevisie. Ik vraag me zelfs af of de benzinemotor al was uitgevonden. Volgens mij ging ik met paard en wagen en met stoomboot.)

Toen Wham kwam met ‘Wake Me Up Before You Go Go’, kon ik heel blasé achteroverleunen en gapen dat ik het gedateerd vond. Iedereen vond mij koel. Maar met de komst van de eerder genoemde kabeltelevisie kon iedereen naar ‘Top Of The Pops’ kijken en was mijn culturele voorsprong verdwenen.

Ik heb nu iets dergelijks ontdekt. Misschien ken je het wel. Het heet ‘Internet’.

Al tijden zingt hier de bewondering voor de indie-groep Belle & Sebastian rond. Hoe lang, weet ik niet – maar in elk geval langer dan een half jaar. En nu wordt hun laatste nummer grijs gedraaid op de radio. Nou ja, op radio 2 in elk geval.

Ben ik nu weer een beetje hip?

(Overigens is de groep ‘Belle & Sebastian’ genoemd naar de hoofdfiguren van een Franse kinderserie uit mijn jeugd. Sébastien (in de serie met accent aigu en ‘e’ in plaats van ‘a’) was de jongen die met zijn Sint Bernhard grote witte hond Belle op zoek ging naar zijn moeder. Sebastian was altijd gekleed in een smetteloos witte, strakke broek. Ik keek graag naar de serie. Heej, ik was zelf een kind!)