Elf november betekent ook bij Mowl dat er aan de deur wordt gebeld door groepjes kinderen, die lampionnetjes hebben, een liedje zingen en vervolgens verwachtingsvol een plastic zak openhouden. Vorig jaar was het zo druk, dat we op een gegeven moment zelfs de ijsjes uit de vriezer in de zak moesten doen.

Dit jaar niet.

Dit jaar ging rond een uur of acht (Frasier was net begonnen) de bel. Er stonden twee meisjes met halloween-pompoenen. Ze zongen hun liedje en hielden hun zakken hoog, zoals het hoort. Ik applaudiseerde beleefd en gaf de meisjes snoep. Want daar was het toch om te doen, nietwaar?

De meisjes bedankten beleefd en vertrokken. Ik ging binnen zitten wachten, met de zak snoep, op de kinderen die nog zouden komen.

Maar er is niemand meer geweest.