Sjemtreels

Wie een vreugde tot zich trekt
Vernietigt het gevleugeld leven,
Maar wie de vreugde kust als deze passeert,
Leeft in de zonsopgang van de eeuwigheid.
William Blake

“Ze werken blijkbaar niet,” zei de man. Hij had een volle baard weggestopt in een veel te klein lapje. Maar zijn ogen, daarboven, waren vrij en fonkelden van voorpret. Zeker toen hij zag dat ik hem niet begreep.

“Wat niet?” vroeg ik.

“Die dingen,” zei hij, “die strepen in de lucht. Kom, hoe heten ze? Sjemtreels.”

“Chemtrails,” begreep ik. Hij schouderschokte.

“Sjemtreels, chemtrails,” zei hij, “het zal wat. Ze zouden ons hoe dan ook moeten verdoven en willoos maken, maar blijkbaar werken ze niet.”

Hij popelde zichtbaar om me de clou te vertellen, want hij wachtte niet op mijn respons.

“Want anders hadden ze ons nu niet hoeven in te spuiten met die sjippies.”

Hij vond het merkelijk zelf een uitstekende grap, aan zijn toenepende ogen en schuddende bovenlichaam af te lezen, waar mijn reactie magertjes bij afstak.

“Nou, dan vind je het toch niet leuk,” knorde hij gebeten, “Sjagrijn.”

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.