Eten scoort. Net als lezen over eten. Dus kom ik nog even terug op de voetnoot van gisteren: het piepkuiken.

Hier zie je het, zoals het zondag op mijn bordje lag. Omringd door roseval-aardappeltjes en een salade.

Laat er geen misverstand over bestaan: kip eten is slecht. Een onschuldig mestkuikentje zo mogelijk nog slechter. Ondanks de verhalen die we moeten geloven heeft het gros van het pluimvee in ons land nog steeds een erbarmelijk bestaan, op elkaar gepropt, vetgevoerd, de snavels afgebrand (vergis je niet: dat gebeurt ook bij de zogeheten scharrelkippen). Het moest niet mogen.

Gelijk Pilatus wassen wij onze handen in onschuld. Dit dier (en dat op het bordje van Brrrr) was ons geschonken en het zou een zinloze dood zijn gestorven als we het niet soldaat hadden gemaakt.

Dus werden de kuikens gemarineerd en de aardappels in de schil voorgekookt. Daarna werden ze zo’n drie kwartier in de oven geschoven. De keuken vulde zich met een hongerig makende geur. Om elkaar niet aan te vliegen had Brrrr wat kleine broodjes afgebakken. We braken het en smeerden er een — biologisch — roomkaasje op. Lekker.

[De hedendaagse maatschappij is zo dieronvriendelijk. We konden het niet aanzien. Na het nemen van de foto hebben we het piepkuiken dan ook maar opgegeten en zo vernietigd. Dat is onze bijdrage voor een betere samenleving.]