Het wezen van carnaval is het toegeven van eigen zwakheid. Godfried Bomans

“Binnen vier weken zijn twee zussen van me overleden.” zei de man die de afvoer maakte. Hij keek er niet erg bedrukt bij. Hij leek mijn gedachten te raden.

“De oudste was vierentachtig.” zei hij. “Toen ik haar in het ziekenhuis zag liggen, wist ik dat het beter voor haar was. En de andere had er vorig jaar met de kerst al niet meer zullen zijn.” Hij dacht even na. “Of nee, het jaar daarvoor alweer. Wat gaat het snel, toch.”

Ik knikte.

“We hebben nog een receptie gegeven toen ze de laatste feestdagen toch had gehaald. Een week later was ze dood.” Hij knikte. “Dat was mooi.”

Hij bedoelde de receptie, meende ik.

De man pakte zijn gereedschap in en draaide nog eens aan de kraan. Het water liep vlot weg.

“Zo.” zei hij. “Dat doet het weer.”

Hij keek me aan.

“Gaan jullie nog naar carnaval?” vroeg hij.