 |
|
Vooropgesteld: ik heb niks tegen ze. Sommige van mijn beste vrienden zijn zo. Maar moeten ze zich altijd zo manifesteren?
Ik heb het – natuurlijk – over hetero’s. De mannen die met hun vrouwen – en hun kinderwagens! – steeds weer zo provocerend door de buurt moeten lopen. Net zoals gisteren, bijvoorbeeld. Waar je ook keek: overal zoogmoeders met hun koters. De man, als een zielig wormvormig aanhangsel d’r achteran sjokkend.
Meelijwekkend zijn ze wel. Die kerels, dan. Zodra ze hun kwakje zaad hebben gedoneerd is hun leven afgelopen. Voorbij. Hun vrouw neemt het over. Hun sperma verwordt tot een kind en daarmee het ultieme doel van de juffer in kwestie. De gedeprimeerde man, ooit bedacht heerser van het universum, verschrompelt tot een zielig hoopje. Niets rest hem nog dan zich vol te vreten. Zijn enig overgebleven liefde is de auto – wat anders kan hij zo verzorgen?
[Het is deerniswekkend, die heteroseksualiteit. Maar wat doe je d’r tegen? Bidden? Verbieden?]
Neen hoor, hij is niet groot in de lengte :-)… meer in de breedte…en een ontzettend lieve teddybeer.
{Mowl: dan durf ik mijn stelling te handhaven.}
Tja…en het vervelende is…met het uitsterven der hetero’s sterft dan ook de homo uit 😉
{Mowl: volgens een gnosticistische zienswijze is dat dé manier om de duivel te bestrijden.}
Gelukkig is het niet overal zo … Ik geniet elke dag van die kleine 🙂
{Mowl: tja maar Bram is een bijzonder kind. Met bijzondere ouders.}
Ja. Maar ze krijgen er veel voor terug, het is net als met kinderen krijgen, uiteindelijk is het het mooiste wat ze overkomt… (En Talpa wordt vast ook snel een wereldssucces!)
{Mowl: iets verkeerds gegeten?}
ehheeh! Zal dit eens aan mijn man laten lezen 🙂
{Mowl: hij is toch niet groot en gewelddadig, wel?}
Ach, dat sterft vanzelf uit…
{Mowl: denk je? Zou het?}