Het gesprek detoneerde bij het serene beeld van de vader met het jonge kind in het zitje achterop de fiets.

“Papa,” zei het namelijk, “ik wil een sniper.”

De vader trapte een slag door.

“Wat zeg je, lieverd?” dorst hij dan.

“Ik wil een sniper,” wilde het kind wel herhalen.

“Maar lieverd,” kwam de vader terug na nog een duw op de trappers, “weet je wel wat dat is?”

“Ja hoor,” antwoordde de jongen, “dan kun je schieten en als je de meeste mensen doodmaakt heb je gewonnen. Dat speel ik vaak.”

“Mensen doodmaken?” stamelde de vader, “maar dat is toch geen spelletje?”

“Iedereen doet het,” zei de jongen, “en ik ben de beste. Op Anton na.”

“Anton?” herhaalde de vader.

“Ja,” zei het kind, “en die krijgt een echte van zijn vader. Mag ik er ook één?”

De vader zweeg.

“Dan ruim ik mijn kamer op,” was het eindbod.