Snoof

Geluk is de verleden tijd herlevend door de dromen in een onhoorbare branding van beelden. Lucebert

Ze snoof en dat zei genoeg.

“Ik zou ook wel thuis willen werken,” zei ze. Ik probeerde haar uitdrukking te interpreteren, maar kwam niet verder dan gelaten maar woedend – wat haar waarschijnlijk tekort deed.

“Maar dat gaat nu eenmaal niet,” zette ze voort, “ik kan niet in mijn pyjama achter de computer kruipen en Netflixen in de baas zijn tijd. Ik ken er genoeg die dat doen.” Ze knikte vastberaden, alsof ze ter plekke naam- en adresgegevens zou kunnen produceren.

“Dat klopt van geen kanten,” zei ze, “want ik moet mijn uren wel gewoon maken – corona of geen corona.”

Er kwam meer onrecht aan, zag ik.

“Maar er zijn er ook die gewoon iedere dag naar kantoor komen,” zei ze, “omdat ze de mensen missen, zogenaamd. Nou, dat klopt toch ook van geen kanten: ze moeten eigenlijk thuisblijven maar gaan zomaar doodgewoon naar het werk.”

Ze snoof nog maar eens.

Standaard

Zeg het eens.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.