Zucchero Fornaciari staat luid op. Ik draai pasta. Vandaag is het Italië-dag.

Ons eetclubje komt weer bij mekaar. Dit keer in Arnhem. We hebben ons helemaal verplaatst naar het zuiden.

Had ik het gisteren over Israël – waar mijn hart ligt – in Italië liggen overduidelijk onze zintuigen. We proeven, voelen, horen Italië. Verdi (zie foto) is de grootste componist met in zijn kielzog tal van mindere Italiaanse goden. De grootste fout van het land is dat het niet meer aan het Eurovisie Songfestival meedoet. Want kijk toch es naar Raiuno: elke avond worden we getracteerd op shows die we in Nederland al twintig jaar niet meer zien. Lange showtrappen, blonde dellen met grote boezems, playbackende artiesten. Genieten!

Maar dat is alleen maar televisie. Het gevoel is meer. Ons idee van het paradijs is een boerderijtje op het Italiaanse platteland met een grote tafel buiten vol met de heerlijkste gerechten en wijnen. Meer ambitie hoeft een mens niet te hebben. Toch?

Vandaag proberen we dat paradijs in Arnhem te creëren.
Vitello tonnato, zuppa di zucchini, twee soorten pasta’s – dat moet lukken.

Nu alleen het weer nog.

[Oja, weet iemand wat de titel boven dit stukje betekent? Het is de naam van een lied van Zucchero en het schreeuwt heerlijk mee – maar ik heb geen idee wat ik meebral. Zou ik soms Italiaans moeten gaan leren?]